Συχνά τα βράδια είχε έναν επαναλαμβανόμενο εφιάλτη:ένα τεράστιο κύμα σηκωνόταν και ερχόταν καταπάνω του καταβροχθίζοντας δέντρα και πράσινα χωράφια κι ετοιμαζόταν να καταπιεί και τον ίδιο.Αυτό το όνειρο το το έβλεπε για πολλά χρόνια και το αποκαλούσε "το σύμπλεγμα που είχα για την Ατλαντίδα",αφήνοντας υπαινιγμό για το ότι είχε ζήσει τότε εκεί.Πολλοί είναι εκείνοι σε όλο το κόσμο που έχουν ανάλογες μνήμες από ατλάντια-numenorian ενσάρκωση.
Από το 1904,σε ηλικία 12 ετών άρχισε να μελετάει ελληνικά,λατινικά,γερμανικά,γαλλικά,και αγγλοσαξωνικά.Και όχι απλώς τα μελετούσε,αλλά έψαχνε να βρει το ενιαίο τους υπόβαθρο.Είχε ήδη κατανοήσει,εκείνο που η γλωσσολογία αναφέρει σαν "κοινή προέλευση των ευρωπαικών γλωσσών από μία πρωτογλώσσα.Είχε επίσης μελετήσει και τα έργα του Σαίξπηρ.Ο Σαίξπηρ ήταν μυημένος στον τεκτονισμό και γνώριζε πολύ καλά κάποια πράγματα που προέρχονταν από τις απόκρυφες γνώσεις του τεκτονισμού και που τα ενσωμάτωνε στα έργα του.Δύο από αυτά ήταν τα δέντρα που πήγαιναν για πόλεμο,και ότι στην αρχαία Ευρώπη υπήρχαν τρία βασίλεια των ξωτικών.Ενα στη Φιλανδία,ένα στην Ουαλλία και ένα στην Ελλάδα(αυτό το τελευταίο θα αναλυθεί σε κάποιο επόμενο άρθρο του ιστολογίου).
Το καλοκαίρι του 1911,όταν ήταν στη τελευταία τάξη του γυμνασίου ταξίδεψε στην Ευρώπη.Εκεί αγόρασε κάποιες κάρτες.Ανάμεσά τους ήταν και μια ανατύπωση του πίνακα ενός γερμανού ζωγράφου,του Ι. Madelener,με τον τίτλο Der Berggeist,το Πνεύμα του Βουνού.Η κάρτα αυτή απεικόνιζε ένα γέροντα καθισμένο σε μια πέτρα κάτω από ένα πεύκο.Είχε λευκή γενειάδα,φορούσε ένα πλατύγυρο καπέλλο και ήταν τυλιγμένος μ'ένα μακρύ μανδύα.Μιλούσε σε ένα μικρό ελάφι που είχε χώσει τη μουσούδα του στις χούφτες του.Η έκφρασή του έδειχνε χιούμορ αλλά και οίκτο.Στο βάθος πίσω φαίνονταν βραχώδη βουνά.Ο Τόλκιν φύλαξε προσεκτικά την κάρτα αυτή και πολύ αργότερα έγραψε πάνω στο χαρτί που την είχε φυλάξει:"Προέλευση του Γκάνταλφ".Είχε ήδη καταλάβει την ιδέα του αρχετύπου.Σε όλη την ευρωπαική παράδοση υπάρχει το αρχέτυπο του γέροντα μάγου με το πλατύγυρο καπέλλο,ο οποίος είναι και δεν είναι ανθρώπινος.Αυτό το αρχέτυπο έχει μια κοινή προέλευση.Και η προέλευση αυτή,είναι οι Istari.
Hδη εκείνη τη χρονιά μελετούσε γοτθικά,ενώ άρχισε συγχρόνως να μελετά ουαλικά και φιλανδικά.Ηταν τότε που άρχισε να επαναδομεί την αρχαία γλώσσα,την Quenya.
To 1913 άρχισε να μελετά τη μεσαιωνική γλώσσα της αγγλίας.Τότε έπεσε στα χέρια του το κείμενο Christ of Cynewulf,μια ανθολογία αγγλοσαξονικών θρησκευτικών ποιημάτων.Ενα δίστιχο του έκανε φοβερή εντύπωση:
"Eala Earendel engla beorhtast
ofer middangeard monnum sended."
"Χαίρε, Εαρέντελ,λαμπρότερε των αγγέλων.
πάνω από τη μέση-γη σταλμένος στους ανθρώπους."
To δίστιχο αυτό τον συγκίνησε παράξενα:"Ενιωσα μια παράξενη συγκίνηση",έγραψε αργότερα,"λες και κάτι να κινήθηκε μέσα μου,να μισοξύπνησε.Υπήρχε κάτι πολύ μακρινό,παράξενο και πανέμορφο πίσω απ'αυτές τις λέξεις,αν μπορούσα να το συλλάβω,πολύ πιο πέρα από τα αρχαία αγγλικά."
Ηδη είχε μπει στη διαδικασία ανάκλησης της μνήμης.Σε εκείνο το δίστιχο ενεργοποιήθηκαν πολλές μνήμες και ενοράσεις μέσα του.Ουσιαστικά,τότε ξεκίνησαν όλα.
Αργότερα ασχολήθηκε με τη μελέτη των αρχαίων ισλανδικών.Διάβασε τα έπη και το πεζό κείμενο "Edda" και ανακάλυψε τους αρχαίους μύθους και παραδόσεις της Ισλανδίας.Εκεί διάβασε και την "Voluspa",την Προφητεία της Προφήτιδος,που διηγείται την ιστορία του κόσμου από τη δημιουργία του ως την τελική του μοίρα.Ηταν τότε που είχε καταλάβει τα πάντα και είχαν επιβεβαιωθεί οι υποψίες και οι αστραπιαίες ενοράσεις του για την κοινή πανάρχαια ιστορική και πνευματική κληρονομιά της Ευρώπης.Το καλοκαίρι του 1914,έγραψε ένα ποίημα με τίτλο "Το ταξίδι του Εαρέντελ,του Εσπερινού Αστρου".Αυτό το ποίημα υπήρξε και η αρχή της μυθολογίας του.Το ταξίδι του αστρο-πλοίου στον ουρανό και η ιδέα του αστρο-ναυτικού που με το πλοίο του περνά από τις Πύλες της Νύχτας και ταξιδεύει στον ουρανό.
Την εποχή εκείνη έγραψε και άλλα ποιήματα που αργότερα,το 1962 εκδόθηκαν στο βιβλίο "THE Adventures of Tom Bombandil and other verses from the Red Book".
To 1915 επανήλθε στο ποίημα του Earendel και το ξαναδούλεψε επεκτείνοντάς το.είχε ήδη "δημιουργήσει" την Quenya,την οποία στην αρχή τη θεωρούσε "τρελό χόμπι" αλλά όταν συνειδητοποίησε ότι δεν "δημιουργούσε",αλλά ότι ξαναθυμόταν,κατέληξε πως αυτή τη γλώσσα μιλούσαν οι νεράιδες και τα ξωτικά που συνάντησε ο Earendel στο ταξίδι του.Η Quenya είχε "ολοκληρωθεί" το 1917 με λεξιλόγιο πολλών εκατοντάδων λέξεων,γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες.Επειτα άρχισε να "δημιουργεί"και τη Sindarin" που πρότυπό της είχε τη φωνολογία των ουαλικών.Η Quenya είχε ως βάση της τα φιλανδικά και τα ελληνικά,η Sindarin τα ουαλικά,και αυτό μας οδηγεί στην πληροφορία που είχε από τα βιβλία του Σαίξπηρ,ότι δηλαδή στην αρχαία Ευρώπη υπήρχαν τρία βασίλεια των Ξωτικών,ένα στην Φιλανδία,ένα σστην Ελλάδα και ένα στην Ουαλία.
Ο Κρίστοφερ Γουάισμαν,που ήταν στενός του φίλος από το 1905,έλεγε σ'ένα γράμμα του προς τον Τόλκιν το 1916:"Πρέπει να γράψεις το Επος".Και αυτό άρχισε να κάνει ο Τόλκιν το 1917.Στο εξώφυλλο ενός φτηνού τετραδίου έγραψε με μπλε μολύβι τον τίτλο που είχε επιλέξει για το Επος:"To Βιβλίο των Χαμένων Ιστοριών",κι εκεί άρχισε να γράφει αυτό που αργότερα έγινε το Σιλμαρίλλιον.Ηταν μόλις 25 ετών.
Οταν έγραφε το Σιλμαρίλλιον,ισχυριζόταν ότι έγραφε την αλήθεια και ότι οι ιστορίες του ήταν η ενσάρκωση μιας βαθιάς αλήθειας.Κάπου γράφει για τις ιστορίες που υπάρχουν στο Σιλμαρίλλιον:"Οι ιστορίες εμφανίζονται στο νου μου σαν "δεδομένα" κι έρχονται ξεχωριστά σαν κρίκοι σε μια αλυσίδα...και πάντα είχα την αίσθηση πως κατέγραφα κάτι που ήδη υπήρχε "εκεί",κάπου,και πως δεν το "επινοούσα".
Ουσιαστικά αυτό που έλεγε ήταν ότι συνελάμβανε ενορατικά τις ιστορίες και τις κατέγραφε,γεγονός που είναι πολύ εφικτό για όποιον είναι ενορατικός.Υπάρχει πληθώρα βιβλίων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα που γράφτηκαν και γράφονται μέσα από την παρέμβαση πλασμάτων από άλλες πραγματικότητες.
Τις μέρες του τις αφιέρωνε στο πανεπιστήμιο,στο σπίτι(αφού είχε ήδη παντρευτεί από τις 22 Μαρτίου του 1916 την Εντιθ Μπρατ και από το 1918 είχε δύο γιους) και στις συναντήσεις και ατελείωτες συζητήσεις με τους φίλους του,στους οποίους διάβαζε αποσπάσματα από τα έργα του,ενώ τις νύχτες έγραφε το Χόμπιτ,τον Αρχοντα των Δαχτυλιδιών και το Σιλμαρίλλιον.
Οι φίλοι όπου μοιραζόταν μαζί τους διάβασμα και συζητήσεις ήταν κυρίως καθηγητές που ήταν κι εκείνοι μέλη του Τάγματος των Δρυίδων,ενώ κάπου εκεί ήταν που τον προσέγγισαν κάποιοι από τους εναπομείναντες Εldar της Βρεττανίας και του έδωσαν αντίγραφα των αρχαίων κειμένων για να αντλεί πηγές.Ο ίδιος ήταν σαφής σε αυτό το θέμα από ένα σημείο και μετά.Ελεγε ότι ο ρόλος του ήταν εκείνος του μεταφραστή και όχι του συγγραφέα.Πολλοί μελετητές του σήμερα πιστεύουν ότι αυτό ήταν ένα φιλολογικό τρικ για να δώσει αληθοφάνεια στα γραφόμενά του.Ατυχώς εκείνοι που έχουν αυτή την άποψη,δεν έχουν μελετήσει τις αρχαίες ευρωπαικές παραδόσεις,δεν γνωρίζουν τίποτα περί δρυιδισμού,δεν είναι ενορατικοί,και δεν έχουν δουλέψει ποτέ με τις ενέργειες των Valar-Mayar-Eldar για να διαπιστώσουν και οι ίδιοι πόσο αληθινές και ζωντανές είναι αυτές οι ενέργειες.
Το Χόμπιτ δημοσδιεύεται το 1937.Το 1954 και το 1955 δημοσιεύεται η τριλογία του Αρχοντα των ΔαχτυλιδιώνΣτις 2 Σεπτεμβρίου του 1973 πεθαίνει,ενώ το Σιλμαρίλλιον,το οποίο θεωρούσε το σημαντικότερο έργο του δημοσιεύτηκε το 1977 από το συνεχιστή του έργου του,το γιο του Κρίστοφερ,ο οποίος συνεχίζει μέχρι και σήμερα να εκδίδει το ανέκδοτο του μεγάλου αυτού Βάρδου της Μέσης Γης.
